Tytuł brzmi jak myśl zgorzkniałego belfra, który chce się wyręczyć uczniami. Może jednak być sentencją nowoczesnego katechety, który chce wyposażyć swoich uczniów w kompetencje przydatne w przyszłości.
Tytuł brzmi jak myśl zgorzkniałego belfra, który chce się wyręczyć uczniami. Może jednak być sentencją nowoczesnego katechety, który chce wyposażyć swoich uczniów w kompetencje przydatne w przyszłości.
Proszę pani, zagrajmy w jakąś grę – taka prośba często pada z ust moich uczniów. Zauważyłam, że zarówno dzieci młodsze, jak i uczniowie szkół ponadpodstawowych uwielbiają gry. Zabawa, rywalizacja, emocje, integracja, a przy tym możliwość atrakcyjnego pogłębienia lub powtórzenia wiedzy to główne korzyści płynące z zastosowania różnego rodzaju gier podczas katechezy.
Trudno jest studiować teologię bez codziennej modlitwy. Równie trudno jest mówić o Panu Bogu na katechezie bez sięgania do tekstów Pisma Świętego czy napisanych przez wielu wspaniałych ludzi Kościoła.
Co jest powodem niechęci wielu nauczycieli katechetów do metody podawczej? Jakie są grzechy główne naszej kościelno-katechetycznej dydaktyki? Co trzeba zmienić, żeby na nowo nasze lekcje religii stały się atrakcyjne? W niniejszym artykule postaram się nakreślić pewne drogowskazy, które przede wszystkim dotyczą mentalności w nauczaniu.
Lekcje religii w przedszkolu i w klasach 1–3 szkoły podstawowej bardzo często są dla katechety niemałym wyzwaniem, ponieważ przygotowując je, niejednokrotnie musi wykazać się kreatywnością. Nie zawsze jest to łatwe zadanie, ponieważ dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym bardzo łatwo się dekoncentrują, więc zainteresowanie ich określonym tematem i utrzymanie uwagi bywa czasami trudne. Warto więc szukać inspiracji i niecodziennych pomysłów, które urozmaicą zajęcia z najmłodszymi uczniami.
Film może być ciekawym narzędziem edukacyjnym, ponieważ jeśli zostanie kreatywnie wykorzystany, to nie tylko uatrakcyjni katechezę, ale również skłoni do refleksji, zainspiruje, a często też zmotywuje do zmian w życiu. Warto jednak pamiętać, że aby lekcja z filmem miała sens, to obejrzenie ekranizacji powinno być punktem wyjścia do dyskusji lub innych działań rozwijających temat katechezy.
Jeśli istnieje jedno doświadczenie wspólne dla całego rodzaju ludzkiego we wszystkich epokach, to jest nim śmierć. Musi się z nią zmierzyć każdy człowiek. Wobec tego doświadczenia wszyscy jesteśmy równi. W takim samym stopniu dotyka zarówno bogatego jak i biednego. Śmierć to wielka tajemnica i każdy człowiek, podchodząc do jej drzwi, przechodzi przez nie samotnie. Spotkanie ze śmiercią jest wpisane w życie – czy tego chcemy, czy nie, nie ominie nikogo z nas.
„W całym tym swoim słowotoku nie zaczął Pan w żaden sposób budować relacji z uczniami! My to dobrze widzimy, że demonstruje Pan władzę, manipuluje dziećmi, zastrasza je i poniża!” Oto fragment maila, jaki znajomy katecheta otrzymał od rodziców swojego ucznia... Jakie uczucia budzą w nas podobne słowa? Czy jest możliwe, aby nie ulegać destrukcji, jaką mogą powodować adresowane do nas komunikaty? W jaki sposób możemy pozostawać (wystarczająco dobrze) „nastrojonym instrumentem” także w sytuacji dysharmonii w komunikacji? W jaki sposób możemy samych siebie „nastrajać”?
