o. SJ
Katecheta w 2 Liceum Ogólnokształcącym im. A. Mickiewicza w Gdyni, duszpasterz młodzieży. Absolwent PWTW Collegium Bobolanum w Warszawie, autor blogów: „Młodzi są...”: https://
mlodzi.blog.deon.pl/ oraz „(Nie)zwyczajna katecheza”: http://katechezanatana.pl/kategorie/blog/nie-zwyczajna-katecheza/. Jego hobby to literatura oraz góry i długie wędrówki. Obecnie mieszka i pracuje w Gdyni.
Każdy z nas miewa wyrzuty sumienia. Dręczą i świdrują gdzieś wewnątrz nas, wpędzając w coraz większe poczucie winy. Często cechują nas dwie postawy: celnika z historii biblijnej, który wstydzi się spojrzeć na Pana i faryzeusza, który zuchwale i bez skrupułów stoi przed obliczem miłosiernego Ojca. Jakie jest Twoje sumienie? Wąskie jak leśna ścieżka czy szerokie jak autostrada?
Śmiało można powiedzieć, że obecne, bardzo kryzysowe czasy negatywnie odbijają się nie tylko na sytuacji katechezy w szkołach, ale również na kondycji nas, katechetów. Co chwilę słyszymy o tym, że młodzież masowo wypisuje się z religii. Do tego dochodzą bardzo poważne sprawy i oskarżenia ludzi Kościoła dotyczące pedofilii i związanych z nią spraw sądowych, które niestety ciągną się latami.
Jako katecheci powinniśmy się za swoich uczniów często modlić. Za nich i w ich konkretnych intencjach. Jednak samo zapewnienie o modlitwie nie wystarczy. Samo powiedzenie: „Nie martw się, pomodlę się za Ciebie”, chociaż jest czymś naprawdę potrzebnym,
to bez modlitwy staje się suchym zdaniem.
Modlitwa każdego katechety wygląda inaczej, ponieważ każdy z nas ma do niej bardzo osobiste podejście. Chciałbym podzielić się moim własnym doświadczeniem przeżywania czasu modlitwy. Wiem, że sam, będąc w tej kwestii w ciągłej drodze i poznawaniu Pana Boga, mogę już wypowiadać się w tym temacie bardziej osobiście.
Trudno jest studiować teologię bez codziennej modlitwy. Równie trudno jest mówić o Panu Bogu na katechezie bez sięgania do tekstów Pisma Świętego czy napisanych przez wielu wspaniałych ludzi Kościoła.
