Kategoria: Artykuły

Na początku było Słowo i w końcu wraca ono do łask. Biblioterapia – leczenie słowem – staje się coraz bardziej popularna. Coraz częściej też w bibliotekach organizowane są warsztaty biblioterapeutyczne oraz powstają prace naukowe dotyczące tego zagadnienia. W dzisiejszych czasach nie tylko my, dorośli, ale i dzieci, muszą często dostosować się do trudnych zadań oraz szukać skutecznych sposobów radzenia sobie z nimi. Jednym z tych sposobów jest terapia przez literaturę, która uwrażliwia dziecko na dobro oraz piękno, daje wsparcie i umożliwia poznanie własnych motywów działania. Jako katecheci i wychowawcy chcemy, by każde dziecko czuło się bezpiecznie, było pozbawione wszelkich niepokojów i lęków.

Rodzina jest najmniejszą wspólnotą, w której człowiek dorasta, buduje relacje i której wspomnienie zabiera w dalsze życie. Jest ona także fundamentem Kościoła, ponieważ to właśnie tam dziecko, widząc swoich klękających do modlitwy rodziców, kształtuje w sobie obraz Boga.

Coraz częściej obserwujemy bardzo instrumentalne podejście rodziców oraz dzieci do I Komunii Świętej. Dzieci skupiają swoje myśli wokół prezentów, a rodzice wokół przygotowań zewnętrznych. Potwierdzeniem tego jest fakt, że coraz częściej zdarzają się przypadki wypisywania dziecka z lekcji religii zaraz lub niedługo po uroczystości I Komunii Świętej. Jest to przykre zjawisko i ostatnio coraz częstsze. Warto więc poszukać odpowiedzi na pytanie: dlaczego tak się dzieje?

Kim jest współczesny Samarytanin? Co dziś oznacza bycie miłosiernym? Czy to tylko archaiczne określenie używane na lekcjach religii? A może to praktyczna szkoła empatii i współczucia pokazująca, jacy powinniśmy być wobec naszych bliźnich? Samarytanie w ówczesnym świecie byli niejako przeciwnikami Żydów, byli odmienni religijne i etnicznie. Czy ta odmienność musi dzielić? Różnica poglądów nie może determinować naszej dobroci względem drugiego człowieka. I właśnie to, czy mimo inności będziemy zdolni do pomocy, świadczy o naszej wrażliwości i człowieczeństwie.

Postawa ucznia w czasie katechezy w dużym stopniu zależy od tego, co dzieje się w jego domu rodzinnym, a także od tego, w jaki sposób komunikują się z nim jego rodzice. Wartościowe wychowawczo rozmawianie z dziećmi i młodzieżą jest trudne nie tylko dla nauczycieli i katechetów, lecz także dla rodziców.

Edukacja to złożony proces, którego głównym celem jest przekazanie uczniom określonych wiadomości i umiejętności. Żeby to jednak było możliwe, konieczne jest dobranie metod pracy adekwatnych do wiedzy i możliwości uczestników procesu edukacyjnego. Należy więc proponować takie aktywności, które nie tylko zainteresują uczniów, ale też sprawią, że lekcje będą przebiegały w prawdziwie twórczej i życzliwiej atmosferze. Tylko w takich warunkach nauczyciel ma możliwość aktywizowania młodych ludzi do pracy i nauki oraz zaspokajania ich potrzeby osiągnięcia sukcesu. Rolą nauczyciela jest więc szukanie interesujących, innowacyjnych rozwiązań i wdrażanie uczniów w świadomy proces dydaktyczny.

O zgranej, zintegrowanej klasie marzą zarówno uczniowie, jak i nauczyciele na wszystkich etapach edukacji. Ci pierwsi, bo bycie w takiej właśnie klasie daje im poczucie bezpieczeństwa, którego ogromnie potrzebują, bycia w pełni zaakceptowanym i lubianym. Ci drudzy, powiedzmy sobie to wprost, marzą o tym ze względów edukacyjno-wychowawczych. Ale szkolna rzeczywistość, w której codziennie obracają się uczniowie i nauczyciele, nie zawsze spełnia te oczekiwania. Pojawiają się zatem pytania: Co zrobić, by klasa zasługiwała na miano zgranej? Jak zadbać o budowanie dobrych relacji między uczniami i co jest do tego potrzebne?