Miłosierny Samarytanin w praktyce

Przypowieść o miłosiernym ­Samarytaninie była zawsze jedną z moich ulubionych ewangelicznych historii. Jest piękna, ale nawet dziś nie jest łatwa w codzien­­­­nej realizac­­ji. „Kto jest moim bliźnim?” – zadawał pytanie Jezusowi pewien znawca prawa. W od­­­powiedzi usłyszał wspomnianą historię.

Przechodzący podróżni z ewangelicznej opowieści nie reagowali, pomimo tego, że widzieli nieszczęście pobitego człowieka pozostawionego na drodze na pewną śmierć. Osoby, które to zrobiły, były świadomymi i wydawać by się mogło „pobożnymi” członkami ówczesnego świata. Dopiero Samarytanin, przedstawiciel narodu, którego współcześni Jezusowi uznawali za obcych i heretyków, pomógł. Człowiek, który z powodu swojej odmienności religijnej oraz etnicznej powinien omijać Żyda, wyciągnał do niego rękę. Dlaczego? Bo zobaczył w nim bliźniego, człowieka, któremu potrzebna była pomoc.

Moja historia

Był rok 2006 r., kiedy zostałam poproszona o stworzenie grupy wolontariackiej w gimnazjum, w którym pracowałam. Nie wiedziałam za bardzo, co mogę zrobić, jakie działania podjąć, no i jak zachęcić młodzież do wspólnych projektów.

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam, było zapoznanie się z definicją wolontariatu. Określa ją Ustawa o wolontariacie i organizacjach pożytku publicznego z dnia 24 kwietnia 2003 r. z późn. zm.: jest to ochotnicza (dobrowolna) praca na rzecz m.in. organizacji poza...