Czy pamiętasz kawałek tektury z okienkami, w których były ukryte czekoladki na każdy dzień? Pamiętasz, jak bardzo czekałeś na skosztowanie tej ostatniej i odliczałeś dni do 24 grudnia? Kalendarze adwentowe mogą mieć różne formy, jednak zawsze przypominają nam o czuwaniu na przyjście Boga oraz kształtują naszą umiejętność czekania. Skąd jednak wziął się taki kalendarz w adwentowej rzeczywistości?
Na dalekim Czarnym Lądzie czy za rogiem naszej ulicy? W pracy, w szkole, w rodzinie i na spotkaniu przyjaciół – wszędzie można służyć i głosić Boga. I każdy z nas jest do tego powołany. Czym jest to chrześcijańskie powołanie?
Uważność rozumiana jako zdolność skupienia uwagi na drugiej osobie to podstawowy sposób okazywania szacunku i miłości. Kochani i wspierani czują się ci, którzy widzą, że są dla nas ważni, bo uważanie skupiamy się na tym, co nam komunikują i co się w nich dzieje. Wzorem uważności jest Bóg, który tak skupia się na każdym człowieku i na jego niepowtarzalnej sytuacji, jakby każdy z nas był kimś jedynym, kto istnieje na tym świecie.
Kryzys autorytetów, obok kryzysu wartości oraz rodziny, jest znakiem naszych czasów. Czymś, o czym się mówi, nad czym się ubolewa i z czym de facto… niewiele się robi. Dlaczego kwestia autorytetów jest tak ważna? Dlatego między innymi, że na nich – tak jak na skrótach poznawczych – bazujemy, analizując rzeczywistość. I jeśli ich brakuje lub są fałszywe, kłamliwe bądź promują wartości sprzeczne z naszym dobrem i rozwojem, to rysuje się przed nami perspektywa, delikatnie mówiąc, nieciekawa. Co więcej – autorytety są ważnym elementem rzeczywistości i inspiracją dla dzieci i młodzieży. Młodzi – gdy już przestaną idealizować rodziców – w naturalny sposób szukają osób, które będą mogły zająć ich miejsce bądź – optymalnie – stanąć obok rodziców i podpowiadać „jak żyć”, którą drogą podążać, co warte jest uwagi, a co nie w naszej ekstremalnie skomplikowanej rzeczywistości.
Zacznijcie lekturę niniejszego tekstu od przeczytania przypowieści Anthony’ego de Mello, która skłania do refleksji nad zachwytem światem, nad marzeniami i tęsknotą za tym, co niezwykłe, nad wiarą w siebie, a właściwie nad brakiem wiary we własne możliwości. Jakże często podobne sytuacje mają miejsce w naszym życiu. Nawet jeśli coś zwraca naszą uwagę, postrzegamy to jako coś wartościowego i ważnego dla nas i chcemy to zdobyć, zazwyczaj szybko się wycofujemy, tłumacząc sobie, że to nie dla nas i że nie damy rady. Nierzadko też słuchamy głosów z zewnątrz, które przekonują nas, byśmy zrezygnowali ze swoich marzeń. Dlaczego tak się dzieje? Co powoduje, że tak szybko tracimy wiarę we własne możliwości i porzucamy marzenia?
Sztuka jest bardzo ważna w życiu i rozwoju każdego dziecka. Uczniowie często sięgają do nieograniczonej fantazji, a wyobraźnia pokazuje ich uczucia i emocje. Stosowanie różnych technik plastycznych na katechezie z dziećmi wpływa na wzrost zainteresowania katechezą, co pobudza naszych uczniów do twórczej ekspresji oraz kreatywnego działania.
Nauka w szkole wymaga bardzo dużego zaangażowania ze strony wszystkich nauczycieli i pedagogów. Konieczne staje się podejmowanie działań, które mają na celu wspieranie rozwoju ucznia i organizowanie takich sytuacji szkolnych, które będą adekwatne do potrzeb i możliwości uczniów. Niezwykle ciekawym rozwiązaniem staje się praca z wykorzystaniem eksperymentów oraz uczenie się przez doświadczenie.
Na film Błękitny cud trafiłam w jeden z wieczorów, kiedy po prostu chciałam obejrzeć film na jednej z platform streamingowych. Wśród nowości ukazał się właśnie ten. Nie sądziłam, że będzie on nadawał się do wykorzystania na lekcji religii.
