Tutoring w szkole – po co, jak i dla kogo?

Czym jest tutoring?

Mimo iż jest to narzędzie, które powoli wprowadza się do szkół, polska edukacja ma już doświadczenie w tym zakresie związane z działalnością założonych w 1995 roku we Wrocławiu ALA (Autorskich Liceów Artystycznych i Akademickich), których twórca Mariusz Budzyński zakładał, że będą to miejsca, w których realizowane będzie „wychowanie do samowychowania i samoedukacji” (https://ala.edu.pl/koncepcja), czemu miały sprzyjać zindywidualizowany plan i tok nauki, obowiązkowy blok przedmiotów artystycznych, relacje w szkole oparte na założeniach pedagogiki dialogu oraz możliwość wyboru przez ucznia prowadzących zajęć i nauczyciela – opiekuna zwanego tutorem, który wykonywałby zadania wychowawcy klasowego. W autorskich szkołach ALA koncepcja pracy oparta na metodzie tutoringu realizowana była jako system indywidualnej opieki nad uczniem, u którego podłoża leży troska o rozwój jego osobowości zarówno w sferze psychofizycznej, intelektualnej, jak i duchowej, co wiąże się z etymologią słowa tutor, które swój początek bierze z łacińskiego tutus – obrońca, opiekun małoletnich, osoba pewna, zabezpieczona, bezpieczna, pewnie stąpająca, oraz od pojęć tueri, tute – opiekun, obrońca, kurator. Warto również podkreślić istotną zbieżność tutoringu z podstawową metodą pedagogiki ignacjańskiej – cura personalis – zakładającą wnikliwe przyjrzenie się każdemu wychowankowi, poznanie jego indywidualnych możliwości oraz odkrycie jego niepowtarzalności i typowych dla niego darów i talentów (Sarnat-Ciastko 2015: 8–9, 16–17). 

Tutoring jest zatem metodą umożliwiającą autonomiczne działanie oraz samorozwój prowadzący do osiągnięcia mistrzostwa osobistego, a to, jak zauważa, Daniel H. Pink, stanowi fundament motywacji do działania i podejmowania nowych wyzwań. Autonomia oznacza działanie zgodne z własnym wyborem, a zatem m...