Tutoring na katechezie

Święty Jan Paweł II wielokrotnie przypominał, że warunkiem skuteczności posługi wychowawczej jest miłość, która skłania do wskazywania młodym coraz to wyższych ideałów i towarzyszenia im na drodze do ich osiągnięcia. Tylko dzięki miłości wychowanków nauczyciel religii potrafi odsłonić przed uczniami szerokie perspektywy, okazać im pomoc w rozwiązywaniu trudności i doskonaleniu siebie.

Miłość katechety do swoich uczniów stanowi szczególny warunek efektywności zabiegów wychowawczych, polega bowiem na zainteresowaniu się światem ucznia, dzieleniu się jego troskami i radościami, niesieniu pomocy, dobroci, opiekuńczości, daniu uczniowi poczucia bezpieczeństwa, znalezieniu dla niego czasu, ale też na stawianiu wymagań i egzekwowaniu. Ona też sprawia, że przekazywane prawdy są przyjmowane zawsze z nową świeżością, a uczeń chętnie przyjdzie ze swoimi problemami. 

Tutoring ma długą historię. Do Polski dotarł na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Wpływ na jego rozwój miał profesor Zbigniew Pełczyński. Początkowo tutoring znalazł swoje miejsce na uczelniach wyższych. Dziś odnajduje się na niższych szczeblach edukacji, w szkołach podstawowych czy ponadpodstawowych.

Tutoring jest procesem długofalowym, który daje możliwość pracy z uczniem na przestrzeni kilku lat, gdzie uczeń i tutor mogą się poznać. Jest to bardzo istotne, by obie strony mogły się poznać na różnych płaszczyznach. Każdy nauczyciel doskonale wie, że uczniowie inaczej zachowują się w klasie na zajęciach, a inaczej będą funkcjonować w relacjach indywidualnych. Bycie tutorem jest ogromną odpowiedzialnością, ponieważ powinien on budzić zaufanie wśród uczniów swoją postawą...