„W całym tym swoim słowotoku nie zaczął Pan w żaden sposób budować relacji z uczniami! My to dobrze widzimy, że demonstruje Pan władzę, manipuluje dziećmi, zastrasza je i poniża!” Oto fragment maila, jaki znajomy katecheta otrzymał od rodziców swojego ucznia... Jakie uczucia budzą w nas podobne słowa? Czy jest możliwe, aby nie ulegać destrukcji, jaką mogą powodować adresowane do nas komunikaty? W jaki sposób możemy pozostawać (wystarczająco dobrze) „nastrojonym instrumentem” także w sytuacji dysharmonii w komunikacji? W jaki sposób możemy samych siebie „nastrajać”?