Jak zbudować z uczniami relację opartą na zaufaniu?

Ufność jako pierwszy komponent

W procesie rozwoju jednostki poczucie ufności jest pierwszym komponentem rozwijającej się osobowości. Małe dziecko rozwija zaufanie do matki lub innej osoby sprawującej nad nim opiekę/głównego opiekuna, ufając temu, że inni ludzie rzeczywiście troszczą się o jego podstawowe potrzeby. Jeśli opiekunowie odrzucają dziecko lub są niekonsekwentni w swym postępowaniu, może ono spostrzegać świat jako niebezpieczny, pełen niegodnych zaufania i niewiarygodnych ludzi. Na osiągnięcie ufności w wieku niemowlęcym składa się kilka elementów, analogicznie można je wskazać w relacji nauczyciel–uczeń. 

1. Pierwszym elementem jest obecność. Aby zbudować zaufanie, trzeba najpierw być, być dostępnym, być przy dziecku nie tylko fizycznie, ale też psychicznie. Warto zatem zastanowić się, jaki jest zakres naszej dostępności dla uczniów, czy mają oni okazję z nami porozmawiać nie tylko o sprawach związanych z nauką, z lekcjami, czy mamy dla nich czas, czy komunikujemy o tym, że jesteśmy (kiedy, w jakim zakresie) dostępni, gdyby ktoś miał jakąś sprawę, gdyby chciał porozmawiać. Czy też jesteśmy w ciągłym biegu, czy stale załatwiamy jakieś pilne sprawy, których lista nigdy się nie kończy? Czy zachęcamy także do pisania wiadomości (bo czasem łatwiej o niektórych sprawach napisać, niż powiedzieć), czy jesteśmy gotowi odpowiadać na te wiadomości? Czy uczniowie mogą np. do nas zadzwonić, gdyby mieli taką potrzebę? Czy taka forma kontaktu jest dla nas do zaakceptowania w pewnych sytuacjach? 
   
   Warto co jakiś czas, przy różnych okazjach, przypominać o swojej dostępności, potwierdzać swoją gotowość do spotkania, rozmowy, pomocy, nie...