Bogobojność. O dojrzałej więzi z Bogiem

Religijność – fundament człowieczeństwa

Dojrzała formacja religijna to najważniejszy wymiar wychowania. To warunek wypływania na głębię człowieczeństwa. Dzięki więzi ze Stwórcą człowiek jest w stanie odkryć to, kim jest i po co żyje. Kto nie ma kontaktu z Bogiem, ten szuka prawdy o sobie po omacku i uczy się sztuki życia jakże zawodną metodą prób i błędów. Kto – mimo oczywistej wyjątkowości człowieka wśród wszystkich istnień na tej ziemi – wierzy, że Bóg nie istnieje, ten musi uwierzyć w to, że jest dzieckiem materii, czyli dziełem czegoś, co nie potrafi myśleć, decydować ani kochać. Kto nie rozwija wymiaru duchowego, ten z konieczności ogranicza się do dostrzegania i zaspakajania jedynie swoich potrzeb cielesnych i emocjonalnych. Ktoś taki musi uwierzyć również w to, że całe jego istnienie zamyka się w życiu doczesnym, bo przecież byty materialne są unicestwiane w procesie fizycznego umierania. Gdy rodzice oraz inni wychowawcy nie opowiadają wychowankom o Bogu, gdy nie opisują Jego prawdy o człowieku i Jego miłości do człowieka, wtedy dla dziecka czy nastolatka wyjątkowość ludzi w stosunku do tego, co tylko materialne, staje się niezrozumiała. W perspektywie ateistycznej nie jest możliwe logiczne wyjaśnienie faktu, że człowiek – w odróżnieniu od zwierząt – potrafi myśleć, decydować, kochać, odróżniać dobro od zła, nawracać się i kierować się głosem sumienia.

Fałszywe rozumienie religijności

Człowiek niedojrzały utożsamia re­­li­gij­ność z pobożnymi praktykami czy wręcz z dewocją. Myśli, że jedynym albo że najważniejszym sprawdzianem przyjaźni z Bogiem są praktyki reli­gijne. Jest przekonany o tym, że jeśli codziennie długo się modli, jeśli wiele czasu spędza w kościele, jeśli często korzysta z sakramentów, jeśli należy do jakiejś katolickiej grupy formacyjnej, jeśli regularnie uczestniczy w pielgrzymkach i zamkniętych rekolekcjach, jeśli się umartwia, pości i daje jałmużnę, to z całą pewności...