Być przyjacielem – misja życia

Aleksandra Kobusińska: Bycie misjonarzem kojarzy nam się ze szczególnym powołaniem, z pewną rezygnacją z wygód dotychczasowego życia i poświęcenia innym. Jaka jest Twoja historia i jak Ty postrzegasz bycie misjonarzem?

Aleksandra Mielewczyk: Myślę, że bycie misjonarzem, czy to świeckim, czy konsekrowanym, na dwa miesiące, rok czy na całe życie – zdecydowanie jest powołaniem! Moje doświadczenie pokazuje mi, że sama, o własnych siłach, ani nie znalazłabym wspólnoty tak odpowiadającej moim potrzebom i pragnieniom serca, ani nie zdecydowałabym się na wyjazd, a już na pewno nie wytrzymałabym na misji dłużej niż tydzień. Zawsze trochę konsternuje mnie, kiedy ktoś mówi, że podziwia mnie za decyzję pozostawienia wszystkiego na dwa lata. Przecież żaden z etapów historii mojego wyjazdu na wolontariat misyjny nie jest moją zasługą. No, może tylko to, że dałam się prowadzić.

Po obronie licencjatu w 2018 roku wyjechałam na 1,5 roku, ostatecznie zostając 2 lata, miesiąc i tydzień na misji z Domami Serca na Kubie. Myśl o misji krążyła po mojej głowie już na drugim roku studiów, jednak pomysły były różne – może Salezjanie, może Polska Akcja Humanitarna, może misja typowo ewangelizacyjna? Studiowałam wtedy w Toruniu dziennikarstwo i w ramach praktyk prowadziłam program Westerplatte Młodych w TV Trwam. Był jeden zimowy odcinek, którego prowadzenie bardzo mi nie pasowało, gdyż musiałam skrócić wyjazd. „Dziwnym trafem” jednak nikt nie mógł go za mnie wziąć. No i tak poznałam właśnie międzynarodową wspólnotę Domy Serca, która proponuje młodym ludziom wyjazd na wolontariat za granicę na okres od roku do dwóch lat, aby służyć obecnością najbardziej wykluczonym i samotnym z ludzi. Na początku pomyślałam, że to zupełnie nie dla mnie – chciałam ewangelizować albo budować studnie w Afryce, a ci ludz...